Als kind kende ik het al, de verbondenheid met de dood. Ik herinner me nog, ik denk dat ik toen een jaar of zeven was, dat ik op mijn kamer voor de spiegel stond, een touw rond mijn nek deed en trok zo hard ik kon. Huilend voelde ik de drang om uit het leven te stappen. Ik dacht toen nog niet echt na over wat ik deed. Pas later kwam steeds meer het besef dat ik eigenlijk liever dood wilde zijn en kwam steeds vaker de gedachte aan zelfmoord. Een gedachte die er altijd was, soms heel dichtbij, soms van op een afstaand aanwezig, maar altijd daar. Als een zware last die op mijn schouders rustte.
Als tiener zocht ik hulp en ging op gesprek bij verschillende psychologen. Deze bezoeken brachten mij echter nooit die verlichting die ik zocht. Telkens opnieuw na een aantal gesprekken, stopte ik ermee. Ik kon niet gezegd krijgen wat ik voelde omdat ik steeds het gevoel kreeg dat alles mijn schuld was. Ze begrepen mij niet. En als ik door hen al niet begrepen werd, wie zou dat dan wel kunnen? Wie zou mij dan wel begrijpen? Een hele zoektocht was het en zwaar om te dragen.
Begin mijn twintigste zag ik een eerste lichtpuntje. Ik kwam bij een coach terecht die niet alleen aandacht had voor mij, maar ook voor de verbondenheid met mijn familie. Zo werd na een tijdje een onbewuste dynamiek duidelijk. Ik droeg een last die niet van mij was en probeerde op die manier iemand uit mijn familie in leven te houden. Soms ben je, bewust of onbewust, zo verbonden met iemand anders, dat je de zware last van die persoon draagt en zelfs bereid bent daarvoor te sterven. Dit inzicht was zo verhelderend dat ik voor het eerst een deeltje van die zware last van me voelde afvallen. Ik leerde de verantwoordelijkheid voor het leven van de ander los te laten, terug te geven en een beetje meer in het leven te staan.
Ondanks ik al een beetje verlichting voelde, bleef het moeilijk. Telkens wanneer er bijvoorbeeld iets gebeurde dat ik niet de baas kon, er ruzie was of een dierbare overleed, was die gedachte daar weer. Ik had ook zoveel schrik dat wie ik graag zag me zou worden afgenomen. Genieten van het leven was zo moeilijk. Precies of alles steeds mis ging. Alsof het niet mocht, gelukkig zijn. Ik voelde me steeds zo alleen en onbegrepen, steeds op zoek. Op zoek naar echte verbondenheid, naar eenheid, naar mezelf, naar iets wat me voldoening zou geven, naar rust. Op zoek… naar mijn broer die verdwenen is tijdens de zwangerschap. Toen ik hoorde dat een op acht tweelingbaby’s alleen overblijven doordat een broertje of zusje kort na de bevruchting verdwijnt, ging er een wereld voor me open. Ik ben geen tweeling, maar een drieling! Ik had dus nog een broer, waar niemand iets over wist, maar waar ik onbewust van voelde dat hij er was en waar ik steeds naar zocht. De bewustwording hiervan was zo krachtig, dat alles op zijn plaats viel. Plots werd alles zo helder en duidelijk. Een laatste stukje maakte mijn onopgeloste puzzel compleet. Langzaam kon ik afscheid nemen van mijn broer, zonder schuldgevoel omdat ik er wel ben en hij niet.
Na een lange weg en sinds ons afscheid voel ik me veel krachtiger en heb ik niet één keer meer gedacht dat ik dood wil zijn. Ik kan genieten van het leven en zien dat er zoveel is om hier te zijn. Ik ben gelukkig vanuit het diepst van mijn hart en wens ook jou dat toe!
Praat over jouw gevoel, zoek hulp en ga ervoor!
Er ligt een wereld op jou te wachten om verkend te worden.
Veel liefs,
Nathalie
Wil je meer lezen of meer informatie?
- www.zelfmoord1813.be of bel 1813 anoniem en gratis
- Boek: Het drama in de moederschoot. De verloren tweelinghelft. Van Alfred R. Austerman en Bettina Austerman